Lees het verhaal van Kiki over haar Rottweiler Duke

Regelmatig vragen we Rottweiler baasjes hun ervaringen over hun hond te delen met de lezers van RottweilerStart.nl. Hieronder hebben we het verhaal van Kiki en haar hond Duke. Duke is een herplaatser en woont inmiddels al negen maanden bij Kiki. Kiki vertelt over haar ervaringen met herplaatser Duke.

Herplaatser in huis

Toen wij overwogen om een hond in huis te nemen nadat we een paar maanden een oppashond in huis hadden gehad, werd dat meteen door ouders en schoonouders toegejuicht. Mijn schoonmoeder begon fanatiek iedere herplaatser die ze op Facebook tegenkwam met ons te delen. Waaronder een Rottweiler genaamd Diezel. Die bij SDO in Hoofddorp in het asiel zat. We zijn meerdere malen daar gaan kijken en na veel adviezen op de Facebookgroep Rottweilers ons Ras, zagen we het wel zitten om met deze kerel aan de slag te gaan.

Alleen zouden wij een maand later verhuizen. We wilden Diezel die stress niet aandoen en een maand wachten voordat we hem op zouden halen. Helaas wou dit asiel Diezel niet voor ons reserveren en werden we tijdens de verhuizing opgebeld door het asiel dat Diezel al een baasje had. Wat was dat balen!

Verliefd geworden op dat lieve koppie

Veel mensen op ‘Rottweilers ons Ras’ hadden alles gevolgd en leefden heel erg mee toen we verhaal deden over wat er gebeurd was. En tegelijkertijd kregen we een hoop andere leuke Rottweilers doorgestuurd van onder andere Daniëlle, het gastgezin van Stichting Rottweiler Nederland waar Duke zat. En Benji, ook een Rottweiler reu. Bij beide honden wezen kijken. Allebei geweldig lieve honden. Met allebei hun ‘kwaaltjes’. Maar toch riep mijn gevoel heel hard voor Duke. Verliefd geworden op dat lieve koppie en die verrassende ogen. Nog een paar keer wezen kijken en zodra de verhuizing klaar was, hebben we onze schat opgehaald naar zijn en ons nieuwe huisje.

Alles één groot feest

Duke was een jongeman van anderhalf, die al veel had meegemaakt en wou van alles een groot feest maken. Werd hij te enthousiast in zijn spel, dan keek hij nergens meer naar en moest je oppassen voor een set poten in je gezicht. Binnenkomen voor jezelf en visite was ook opletten geblazen want het liefst sprong hij je ondersteboven. Handen happen om aandacht te krijgen was ook een grote hobby van hem. En zodra we gingen wandelen werd hij een draak, trekken als een gek, blaren op je handen, en alles en iedereen de stuipen op het lijf willen jagen en touwtje trekken met de riem uit een soort protest.

Een hoop veranderd!

Nu zijn we drie kwart jaar verder en is er al een hoop veranderd. Zodra we beneden komen, komt hij zijn mand niet eens uit. Als ik thuis kom blijft hij rustig staan wachten tot ik naar hem toe kom. Visite kan al redelijk normaal binnenkomen zonder onderuit te gaan en meneer vliegt niet meer half door het raam wanneer er iemand voor huis staat waarvan hij vind dat die persoon daar niet hoort. Hij hapt eigenlijk niemand meer in de handen en ook likken is met een korte ‘nee’ weer over. Wandelen gaat ook steeds beter. Hij bijt niet meer bijna continue in de riem… eigenlijk nooit meer. Hij trekt niet meer, valt niet meer uit naar auto’s en fietsers. En ook wandelaars gaan 9 van de 10 keer goed. Alleen honden blijft nog een aandachtspunt en daar zullen we ook zeker weer mee aan de slag gaan zodra Duke herstelt is van zijn kruisband operatie.

Kiki Hack en Duke