Hoe ver ga je met medische behandeling van je hond? Wat doe je als je Rottweiler ernstig ziek of zwaar gewond is? Doe je er dan alles voor om je hond in leven te houden, spelen de kosten voor de medische behandeling een rol, laat je de hond het liefst zo snel mogelijk inslapen om erger leed te voorkomen….? Dat zijn slechts enkele vragen waar je als hondenbaasje vroeg of laat mee geconfronteerd wordt.
Stelling van de maand
Eens per maand nodigen we lezers uit om mee te denken en mee te discussiëren over een stelling waar alle Rottweiler baasjes vroeg of laat mee te maken krijgen. Dit keer is het onderwerp ‘Hoe ver ga je met medische behandeling van je hond?’. De reacties worden verzameld, gebundeld en over twee weken wordt een afsluitende conclusie geplaatst.
De stelling van de maand is een initiatief van RottweilerStart en de Facebookgroep Rottweilers ons Ras. Het is mogelijk om op beide sites reacties te plaatsen. Wil je anoniem reageren, dan kan dat ook. Je kunt een mail sturen via het contactformulier van deze site.
Moeilijke keuzes
De keuze om een medische behandeling in te zetten of je zieke hond te laten inslapen, is een heel ingewikkeld vraagstuk. Bij een klein kwaaltje, is het redelijk eenvoudig en zullen alle baasjes ervoor kiezen om de hond te laten behandelen. Maar gaat het om een zware verwonding, ernstige chronische aandoening, dan wordt het toch een stuk lastiger. Het ene baasje kijkt naar het kostenplaatje van de verdere behandeling, de ander kijkt naar de kwaliteit van leven van het dier en weer een ander blijft proberen omdat ze hun maatje niet kwijt willen.
Je rottweiler is dood- en doodziek. Hoe ver ga je met de medische behandeling van je hond? Bron foto: Flickr.
Twee voorbeelden
Je Rottweiler krijgt kanker. De dierenarts adviseert je om te opereren. En dat doe je natuurlijk. Het is tenslotte je maatje. Het gaat en paar maanden goed, maar de kanker keert terug… Wat doe je dan? Ga je verder met de medische behandeling? Het is toch een stevige aanslag op je portemonnee en je ziet bovendien dat je Rottie dood- en doodziek is. Ben je dan een slechte hondenbaas als je besluit dat je je allerbeste vriendje moet laten inslapen? Of ben je juist een goed baasje door je hond verdere ellende te besparen? Het is tenslotte geen mens, maar een hond!
Een ander voorbeeld: Je hebt een superenergieke hond. Je gaat er dagelijks een paar keer met je maatje op uit. Lekker naast de fiets rennen, zwemmen, trainen en dan nog de dagelijkse wandelingen. En dan… je hond wordt aangereden en is behoorlijk gewond. Het blijkt dat zijn achterpoot zwaar is toegetakeld. De poot kan nog wel gered worden, maar dan moet er geopereerd worden. Een dure behandeling en je hond zal nooit meer zo kunnen rennen als vroeger. Wat doe je dan?
Hoe ver zou jij gaan met medische behandeling van je hond? Discussieer mee en laat weten hoe je erover denkt.
Hallo mensen! Je doet toch wat je kunt!! Hetzij wel dat het ergens naartoe gaat!! Is er geen uitzicht op verbetering dan moet je de moeilijkste beslissing maken! Vorig jaar werd onze rottie steeds slechter ivm botkanker, oa werkte de pijnstilling niet meer!! Dat werd dus de moeilijke beslissing! Maae 4 jaar daarvoor was het een darmaandoening bij onze andere rottie!! Wij zijn doorgegaan, ze was echt op sterven na dood zo ernstig eraan toe!!! Maar 5000 euro later….. maar ja!! Ze leeft nu nog!! Dus toch doe je alles!!! Groetjes Anita
Ik doe alles voor mijn honden maar wel met 2 voeten op de grond blijven. Rottweiler 11.5 jaar had versleten rug en suiker ziekte dit kun je redelijk goed onder controle houden, tot hij git zwarte diaree kreeg een kuur gehaald bij de darts met de achterdeur open slapen de kuur hielp niet terug naar darts onderzoek en zijn lymfklieren waren opgezet toen besloten hem in te laten slagen want het gaat om de hond en niet om mij.
Dit ligt geheel aan de situatie.
Indien er bij mijn hond kanker word geconstateerd, dan word de hond ingeslapen. Heeft de hond nog geen pijn, dan word het per dag bekeken.
Persoonlijk vind ik dat er veel mensen zijn welke niet in het belang van de hond handelt, maar in eigen belang. Als ik weet dat mijn hond pijn heeft bij iets ongeneeslijk , dan ga ik hem niet op de medicijnen zetten, maar zal ik hem in laten slapen. Heeft mijn hond bijv. verlamd zijn, dan word hij ook ingeslapen.
Het ligt geheel aan de situatie.
Ook zie ik veel berichten dat ze de hond mee naar huis hebben genomen om afscheid te laten nemen. Dat vind ik persoonlijk not done. Je gaat je gevoelens overbrengen op het dier, dat moet je niet willen.
Je doet alles voor je maatje aangezien je hond wel een deel van je gezin is.
Ik deed er ook alles aan om me rottie ook weer beter te krijgen.
Het begon met symptomen van een virus, braken geen eetlust en water dunne diarree.
Aan de medicijnen, maag beschermer,prednoral en diarstop.
Heel even een verbetering, na 3 dagen weer de slechte kant op.
Allemaal test laten doen, lever en nier waardes laten testen en nog meer test.
Uiteindelijk moest ze 2 dagen aan het infuus, yes ze knapte weer op.
Maar niet voor lang, bij toeval voelde ik dat haar lymfeklieren opgezet waren direct naar de dierenarts.
Toen bleek dat er meerdere lymfeklieren opgezet waren toen heb ik het besluit genomen om haar te laten gaan aangezien het om lymfeklierkanker ging.
Ze is altijd mijn zorgen kindje geweest ze is 6,5 jaar geworden.
Maar voor een rottie die al 6 jaar aan de medicatie zat (prednoral en op een duur met epikal) voor haar epileptische aanvallen is zij vrij oud geworden.
Het heeft me meer dan 3000 Euro gekost aan onderzoeken en medicatie, maar dat boeit me helemaal niks.
En de kosten voor haar medicatie voor epilepsie, daar dacht ik niet eens bij na.
Ik vond het belangrijke dat haar aanvallen onder controle waren, eens in de 6 maanden aanvallen dan moest ze wel opgenomen worden bij de dierenarts vanwege cluster aanvallen.
Met vriendelijke groet,
Ons maatje kreeg op een ochtend een bloedneus en probeerde het nog te verbergen. Het was weekend, maar we belden de dierenarts om erachter te komen wat we konden doen. Dierenarts vroeg ons langs te komen en ze hebben een testje gedaan, waaruit bleek dat zijn bloedplaatjes heel laag waren. Op dat moment kregen we de keuze: laten inslapen of naar het dierenziekenhuis te Utrecht…
Wat zegt u? Hij heeft een bloedneus en nu moeten we opeens de keuze maken of we hem in laten slapen of dat we in de schulden komen?
Gelukkig had ik nog een spaarpotje voor noodgevallen, dus op naar het ziekenhuis met een knoop in onze maag.
Daar aangekomen werd hij onderzocht. Ze konden niets vinden, maar na een echo bleek er ‘vocht’ in z’n maagholte te zitten. Verder was de oorzaak onbekend. Dus we kregen de vraag of we hem achter wilden laten en ze zouden ons bellen zodra ze meer wisten.
Wij naar huis en daar komt het eerste telefoontje al. De lever moest eruit worden gehaald en hij zou daarna gewoon verder kunnen leven. Of we bereid zijn om de kosten te betalen, rekening houdend met het weekendtarief en de intensive care etc.
Tuurlijk, wat moet dat moet. Anders maar wat extra overwerken en een betalingsregeling was ook mogelijk.
Dus onze lieverd wordt geopereerd. ’s Nachts worden we gebeld, hij heeft een bloedtransfusie nodig, ongeveer 250 euro per zak bloed. Daarna worden we nog een keer gebeld, hij heeft nog meer bloed nodig. Tja, we zijn nu al zover gekomen…doe wat jullie moeten doen. Na nog een aantal telefoontjes vol met bijkomende kosten en ongeveer 10 beslissingen over zijn leven later, ligt hij eindelijk bij te komen op de IC.
Via een camera konden we hem in de gaten houden, ze hadden het echt super geregeld.
Een weekje later mochten we hem op komen halen en hij mocht mee naar huis. De eerste paar duizend euro meteen betaald en voor de rest gingen we een betalingsregeling treffen, dat kwam allemaal wel goed. Van een grote sterke hond was niets meer over. Hij slofte mee naar de auto en thuisgekomen ging hij liggen en kwam niet meer overeind.
Toen m’n vriend naar z’n werk ging moest ik hem uitlaten, maar na een paar stappen en een plasje gedaan te hebben had hij geen puf meer. Begrijpelijk na zo’n ingrijpende operatie. De volgende dag moest ik werken en ik kreeg een telefoontje van m’n vriend…onze grote vriend was ingestort op het fietspad en moest naar binnen gedragen worden…hij moest meteen weer naar het ziekenhuis toe.
Daar aangekomen werd na een aantal testen duidelijk dat het weer mis was en ze wisten niet waarom. Nu moesten we weer de keuze maken, maar de kansen op een mooi leven waren eigenlijk al verkeken.
Het afscheid was ontzettend zwaar en kwam veel te vroeg. Met een krappe 4 jaar, kwam er een eind aan het leven van ons maatje.
Ondanks de hoge kosten (en door het verlies van werk helaas ook hoge schulden van rond de 8000 euro) zouden we het zo weer doen. Helaas is er geen enkele verzekering die je hiertegen kan beschermen, maar het blijft toch je ‘kind’ en die laat je ook niet inslapen bij een bloedneus.
Na de autopsie is gebleken dat hij een zeer zeldzame auto-immuun ziekte had. Zijn lichaam viel zichzelf aan en ze hadden dit nog niet eerder meegemaakt. Hopelijk zorgt het onderzoek ervoor dat andere baasjes dit allemaal niet mee hoeven te maken en dat ze een duidelijke keuze kunnen maken en de kansen bekend zijn. Wij hebben deze keuze moeten maken op basis op puur giswerk en ik ben blij dat we er alles aan hebben gedaan om hem erbovenop te krijgen,
Als je een dier neemt, dan weet je dat je, naast alle liefde vd wereld, ee rekening mee moet houden dat het geld kost. Je moet goed zijn voor je dier.
Als onze rottie medische hulp nodig heeft, dan spreekt het voor zich dat zij deze ook krijgt. Alleen…. in hoe verre is het voor haar nog een “fijn” leven? Ze krijgt alle medische hulp, we willen er voor rijden, wakker blijven, elke dag op en neer rijden naar de DA, ons laatste paar centen er aan uit geven, maar ik vind wel dat het voor de hond ook “leuk” blijven want in hoeverre heeft zij pijn ? Het mag wel levens verlengend zijn maar ik wil haar niet levenslang geven met pijn. Soms hoe moeilijk ook, is het beter om je dier een waardig afscheid te geven dan vol te proppen met een pilletje hiervoor, prikje daarvoor, crème hier, scan daar. Hoe veel ik ook van haar houdt, ik sleep haar niet mee van hot naar her…. zij verdient dan rust en geen pijn meer…. wij mensen kunnen zeggen ” Nee, het is genoeg… maar voor je dier moet jij beslissen. Soms heeel zwaar maar soms wel her beste…
TJA hoever ga je en waar eindig je is een vraag die ik met mijn man ons wel al hebben gesteld.
Mijn rottweiler was 3 jaar oud toen mijn man een vreemde bult ontdekte in haar elleboog dus op naar de DA.
Na bioptie bleek er een tumor te zitten en dan sta je voor de keuze. .moeilijke plaats met mogelijke pootamputatie.
Ze was nog jong en in overleg toch besloten om te verwijderen, onderzoek daarna bleek een kwaadaardige tumor te zijn maar wel goed kunnen verwijderen met behoud van de elleboog.
HET heeft ons 1 maand elke dag DA gekost om de wond te verzorgen ivm weinig huid.
We zijn 9 maanden verder of we ontdekken een bult in de zijflank.
Hup DA Hulp gezocht en ook hier wees de bioptie een tumor uit.
De moed zakt in je schoenen hoor want voor de 2e x in 1 jaar tijd….wat doe je .
De poot koste heel veel centjes dus sspaarpotje was op.
Gelukkig leefde de DA met ons mee en heeft ons een schappelijke prijs voorgesteld maar wat als het straks weer terug komt ??
We hebben echt overwogen om haar in te laten slapen maar gelukkig achteraf toch laten opereren.
Na onderzoek bleek ook deze kwaadaardig te zijn.
Ze is van deze operatie goed hersteld, de poot geeft af en toe zorgen en nu ze bijna 8 jaar is blij met de keuze van toen.
Maar of we nu nog opereren. ..Is echt een vraag die ik.liever niet beantwoord wil zien.
Vind ook dat ze recht heeft op een hond waardig bestaan zonder pijn maar niet ten koste van alles.