Martin Gaus vertelt over Rottweiler Boran die na een bijtincident in beslag genomen werd en euthanasie-advies kreeg. Het advies bleek onjuist en Boran kreeg gelukkig een tweede kans. Nu doet een tweede Rottweiler zich aan. Deze hond zit al ruim drie jaar in de opslag. Gaus krijgt slechts vijf dagen om te bekijken of de hond trainbaar is. Dat is niet te doen. Krijgt deze hond op deze manier echt wel een kans, of spelen er andere belangen een rol?
Rottweiler met euthanasie-advies
‘Alsjeblieft, je mag hem hebben’ waren zijn woorden terwijl hij de achterklep van de bestelauto opende en wegstoof. In een bench achter die achterklep zat een Rottweiler, zacht wiegend omdat hij moeite had zijn evenwicht te bewaren. Hij was platgespoten en was nu aan het einde van zijn rit naar ons een beetje aan het bijkomen. Helemaal bij de les was hij duidelijk nog niet.
Wij namen zijn riem en vroegen hem uit de auto te springen. No way. Hij keek wantrouwend om zich heen, niet begrijpend wat hij zag. De open ruimte, de vrijheid, een jaar lang had hij dat niet meer meegemaakt. Om hem zonder dwang toch uit die auto te krijgen, brachten we een andere hond, een teefje, naar de auto. Dat was verleidelijk genoeg gelukkig en wat zwabberend op de poten sprong de hond de auto uit.
De hond heette Boran en wij leerden hem kennen omdat zijn wanhopige eigenaar niet akkoord kon gaan met het euthanasie-advies dat de hond gekregen had. Hij had een advocaat ingeschakeld om de hond een tweede kans te geven, een second opinion. Hij herkende niets van Boran in het testrapport, hij kende Boran als een vrolijke, open hond die dol was op zijn dochtertje van acht. Daar voorzichtig mee om ging. En als een hond die goed luisterde.
Vertrouwen winnen van gevaarlijke Rottweiler
Zo kwam Boran dus in ons leven. We namen hem meteen in huis, wilden hem niet weer in een hok stoppen waar hij al een jaar in gezeten had. Alleen, zonder sociale contacten, gek geworden. Hij knalde in het hekwerk en dreigde naar alles wat in zijn buurt rond zijn hok kwam. Ook naar de testpersonen dus die concludeerden dat Boran wel heel erg gevaarlijk was.
We kregen slechts drie weken de tijd om Boran’s vertrouwen te winnen en hem dusdanig te trainen dat hij bestand zou zijn tegen de bedreigingen die hij tijdens de test zou moeten ondergaan. Drie weken is weinig en we geloofden er dan ook niet echt in. Die tijd was echt zo kort. Maar goed, wat we ook aan argumenten naar voren brachten, het bleef bij die drie weken. We wisten dus, we moeten volop aan de bak. We oefenden vele keren per dag met hem op al zijn zwakke kanten.
De rest van het verhaal is geschiedenis. Wij trainden Boran’s opgebouwde geconditioneerde agressie weg. Waar hij eerst als in een reflex, fel en agressief reageerde naar alles dat bewoog, veranderde hij naar een hond die rustig bleef en al die voorheen agressie uitlokkende prikkels uit zichzelf kon negeren. Hij bleek trainbaar genoeg om in zo’n korte tijd te leren hoe zich te gedragen volgens de eisen van onze maatschappij.
Bekijk hieronder het filmpje
Terug naar huis
Doordat de hond zo goed wist wat te doen en de eigenaar kon aantonen zijn hond ook onder moeilijke omstandigheden onder controle te hebben, mocht Boran -met opgelegde veiligheidsvoorschriften- terug naar huis.
Boran is twee jaar geleden in ons huis gestorven, hartaanval vermoedelijk. Eigenaars pasten op ons huis, we zijn vrienden geworden. Het is alsof de cyclus daarmee rond is gekomen. Hij kwam in ons huis voor een nieuwe kans op leven en hij verliet dit leven in ons huis. Het heeft zo moeten zijn.
Boran was de eerste hond uit de opslag die met een euthanasie-advies aan zijn broek bij ons kwam.
Euthanasie-advies
Ruim dertig honden, ook in beslag genomen na een al dan niet vermeend (!) bijtincident, volgden Boran en mochten -veelal met veiligheidsvoorschriften want dan is het makkelijker voor Justitie mee te gaan in het verzoek om terug te mogen naar de eigenaar- terug naar huis, naar hun eigenaar. Pas altijd nadat hen weer die afschuwelijke gedragstest (wij noemen het de pesttest) is afgenomen. Maar dan met goed gevolg. Dat zegt toch iets over zo’n test zou je zeggen. Je zou dan toch mogen verwachten dat de heren wetenschappers die de test ontwikkeld hebben en ook Justitie zich even achter de oren zouden krabben.
Trainbaar binnen 5 dagen?!?
We zijn ruim acht jaar verder nu en nu komt de tweede Rottweiler in het vizier. Deze hond zit al ruim drie jaar in de opslag, is niet te benaderen en zit dus al drie jaar geïsoleerd. Verstoken van ieder sociaal contact. Ook deze hond heeft een euthanasie-advies, drie keer half getest, drie keer zelfde uitslag: levensgevaarlijk. Niet zo raar als er niets aan je omstandigheden verandert. Niet zo raar als je bij herhaling nota bene bedreigd wordt in je hok, de enige plek die nog van jou is.
Eigenaar is kort geleden overleden, eigenares tekent hoe dan ook geen afstandsverklaring omdat dat immers de zekere dood van hun hond zou betekenen. Zij zet zijn strijd door om in ieder geval een kans voor de hond af te dwingen.
De status nu is dat de hond voor vijf dagen naar ons mag. In die vijf dagen bekijken wij of de hond trainbaar zal zijn en of dat zal lukken binnen een termijn van de zes weken die wij denken nodig te hebben.
Is euthanasie-advies voor ‘gevaarlijke’ Rottweiler gerechtvaardigd of spelen er andere belangen een rol?
Beroepsrisico
Maar Burgemeester wenst niet mee te gaan, het was al een hele klus om toestemming van hem te krijgen de hond bij ons te krijgen. Want volgens zijn adviseur -de testafnemer uit Utrecht- is de hond een onaanvaardbaar groot risico voor onze veiligheid. We stelden dat niemand zich hoeft te bekommeren over ons welzijn. We zijn trainers en gebeten worden, is een beroepsrisico. Als je niet gebeten wil worden, moet je geen hondentrainer worden. Net zo als je niet wilt vallen, geen wielrenner moet worden. Maar nu stelt de gedragsdeskundige van Utrecht die de hond dus getest heeft, dat als we binnen de termijn van vijf dagen de hond wel trainbaar achten, hij binnen de kortste keren terug gebracht moet worden naar de opslag en daar opnieuw getest zal worden, maar nu op trainbaarheid.
Geen enkele kans!
Juist een gedragsdeskundige weet als geen ander dat zo gauw de hond zijn neus in de opslagsituatie steekt, hij onmiddellijk zal terugvallen in hetzelfde gedrag waarmee hij die situatie verliet. Het heeft er dan ook alle schijn van dat men er alles aan wil doen om de hond geen enkele kans te geven. Waarschijnlijk speelt de angst dat ook deze hond zal aantonen dat hij wel trainbaar is en wel kan functioneren binnen deze maatschappij en daarmee de validiteit van de gedragstest wederom ter discussie staat, een rol. Het is godgeklaagde schande.
Weet u wat nou zo jammer is? Het interesseert niemand ook maar iets.
Wat een ongelooflijk triest, en kansloos verhaal. Het verhaal van Boran kende ik al, maar de Rottweiler waar het nu over gaat, heeft bij voorbaat al geen schijn van kans. Misschien is het voor deze hond dan wel een zegen als de beslissing snel valt. Van 3 jaar in een opslag zitten, wordt niet 1 hond leuker !!!! Diep triest !!!!!
Hallo meneer Gaus,
Het is fijn dat jullie zoveel moeite willen doen voor zulke
gevaarlijke Rottweilers, het kan dus toch!, echt fijn..daar hebben ze allemaal recht op toch?
Toch kwam ik nog niet zo lang geleden (21 December) naar uw trainingscentrum in Lelystad met mijn zeven maanden oude Rottweilerpup, ik dacht, die Martin Gaus, die is zo goed, die kan mij vast wel helpen! Ze is lang niet zo gevaarlijk als de Rottweilers die u hier beschrijft,voor 99,9 % is mijn pup een heel lief ,leergierig en vriendelijke hond,ook toen er met een boos gezicht op haar afgelopen werd (als ze mij daar vast hadden gezet en zo dichtbij waren gekomen op die manier had ik haar echt gebeten).Het is een schat van een beest maar soms bijt ze ineens van zich af, . Ik had er graag achter willen komen wat het was,ik dacht zelf aan iets dat er gebeurde toen ze acht weken was maar ik ben geen deskundige en had graag van lelystad willen weten waar het vandaan komt, dacht dat ze misschien een paar weken intern kon zodat jullie, ervaringsdeskundigen,haar konden observeren en er achter konden komen wat er mis was met mijn hond en ik er aan kon gaan werken..Maar uw gedragstherapeute bestempelde mijn hondje al vrijwel direct als niet te behandelen, een gevaarlijke hond, een nooit meer te vertrouwen Rottweilerpup..Weg moest ze,niet meer in een gezin, niet meer bij ons maar in de bewaking of verdediging was het advies..Tranen met tuiten heb ik zitten huilen, dagen lang, ik kon mijn hondje niet zomaar opgeven..Gelukkig heb ik het niet klakkeloos aangenomen van uw gedragstherapeute en heb andere hulp gezocht..Komt wel goed met mijn hond!!
Maar het is heel fijn, daar niet van ,het verbaast mij alleen wél als ik dit stuk hier lees dat u de gevaarlijkste Rottweiler hulp kan geven maar mijn pup van zeven maanden dus niet..
..
Ergens vond ik het leuk dit te lezen, wetende dat er mensen zijn die moeilijkere honden een kans willen geven. En niet direct oordelen dat hij dood moet. Hier in belgie zit er zo eentje, mag op vtm komen en oordeelt over leven en dood. Is het een Mechelaar al is het nog een pup onmiddellijk dood laten spuiten, noemt zich kenner en heeft zelf al een heel zaakje rond opgestart. Durft die onzin op tv te verkondigen, echt wraakroepend. Hij heeft een BOLSTER om zich, zo harteloos.
Ps 5 dagen is veel te kort.
Godgeklaagd dat zon domme en corrupte mensen bestaan voor geen rede vatbaar en altijd overtuigd van hun eigen gelijk ten koste van onschuldige dieren!!!!!!!