De ouderwetse opvoedmethode van je Rottweiler pup, waarbij angst en druk de hoofdrol spelen, werkt averechts. Wat wél werkt is om een vertrouwensband met je hond op te bouwen. Arnt Haanappel weet er van alles van. Hij volgt een opleiding tot kynologisch instructeur, werkt bij een hondenschool en heeft thuis Rottweilers. Lees zijn advies.
Hij moet gewoon luisteren!
Dominant! Roedel! De baas zijn! Uitproberen! Een flinke tik om z’n oren! Leider! Leiderschap! Niet ruilen, hij moet gewoon luisteren! Hij wil jou de baas worden!
En zo kan ik nog wel even doorgaan met termen en woorden die ik helaas maar al te vaak voorbij zie komen in diverse Facebookgroepen en tijdens mijn werk. En het meest jammere is dat er nog steeds heel veel aanhangers zijn van deze ouderwetse opvoedmethode.
Ouderwetse opvoedmethode werkt averechts
Een paar dagen geleden zocht iemand hulp in een Facebookgroep omdat haar pup van 5 maanden haar had gebeten toen zij iets wilde afpakken van het diertje. En zij had de hond pas een paar weken. Hoe summier de informatie ook was, er kwam me toch een lading adviezen! Wwoooo…… en inderdaad, zeker driekwart had het over de baas zijn, de leider zijn, dominantie, hard terug bijten en heel veel meer tot aan een flinke tik verkopen. Dit werkt echt averechts!
Online hulp helpt niet
Ik schrik hier écht behoorlijk van! Waarom? Ik vind dat online hulp zoeken voor een probleem met een hond absoluut een grens heeft en dat maar al te vaak die grens wordt overschreden. Zowel door degene die de vraag stelt als door degenen die antwoorden (die nagenoeg altijd vanuit eigen referentie reageert en zonder door te vragen)…. maar ja, we leven tenslotte in een digitale wereld…. toch?
Achterhaalde opvoeding
De tijd dat we onze honden de baas moesten zijn, dat de hond dominant was, dat we onze hond op de rug moesten leggen om maar even te laten zien wie de baas is, dat onze hond een puur roedeldier is, dat onze hond absoluut gebaat is bij een ferme hand en zo kan ik nog wel even doorgaan…. die manier van opvoeden is zo ontzettend achterhaald! Maarrr….. het erge is…… er zijn nog steeds hedendaagse goeroes die dit ouderwetse gedachtengoed promoten en naar handelen….
Wanstaltige adviezen
Het meest schrijnende echter, vind ik de bijna wanstaltige adviezen die worden gegeven en dan ook nog zonder door te vragen, of meer informatie in te winnen. Want we hebben het hier over een pup van 5 maanden, die op z’n falie gegeven moet worden omdat hij beet toen er iets werd afgepakt?
Een pup van 5 maanden is op een leeftijd waarop het dier de wereld gaat verkennen, aan het leren is, richting puberteit gaat, dingen “proeft” door niet alleen te ruiken, maar ook te bijten en tanden aan het wisselen is. De pup heeft -vaker dan wij denken en willen zien- het vertrouwen van het baasje nodig en is een band aan het opbouwen.
Vertrouwen en respect werkt wel
Het belangrijkste bij het opbouwen van een band, is vertrouwen! En het belangrijkste van vertrouwen, is het opbouwen van een band. Een band en vertrouwen op basis van wederzijds respect naar elkaar en zonder enige vorm van druk en aversieve middelen en handelingen! En naast respect, is consequent zijn, duidelijkheid en kaders geven en ook grenzen stellen van cruciaal belang. En dat vergt nogal wat aan inspanning van de eigenaar……
Aangepakt volgens de ouderwetse opvoedmethode
Ik weet wat er gebeurt met een hond die aangepakt werd volgens de ouderwetse opvoedmethode. Zo’n hond heb ik namelijk zelf. Het gaat om een dier dat met een leeftijd van 6,5 maand bij ons herplaatst is en nogal wat “dingetjes” heeft. Wij zijn al een maand of zes iedere dag bezig om de band te verstevigen, wederzijds vertrouwen uit te breiden en vooral hem te begeleiden en zelfvertrouwen te geven.
Leiderschap
Ben ik dan een leider? Toon ik leiderschap? Is hij onderdeel van onze roedel? NEE!!!!
Wat dan wel? Onze herplaatshond maakt onderdeel uit van ons gezin, bestaande uit onszelf, onze twee kinderen en onze andere twee honden . Daarnaast kijk ik naar mijn hond, begeleid hem en geef hem de ruimte om zichzelf te worden en te zijn. Maar geef hem ook duidelijke richtlijnen, heldere kaders en overzichtelijke grenzen!
Hondengedrag
Ik ben naast het feit dat ik me interesseer voor het honden, toevallig heb ik thuis Rottweilers, mij gaan verdiepen in honden, hun gedrag en nagenoeg klaar ben met de opleiding tot kynologisch instructeur.
Als Kynologisch Instructeur begeleid je eigenaren bij het opvoeden en/of trainen van hun hond. Hiervoor heb je kennis nodig op het gebied van onder andere houding, gedrag, oorzaken van gedrag, stresssignalen en leerprocessen bij honden. Bron Houden van Honden
Kynologisch gedragstherapeut
Daarna wil ik verder gaan met de opleiding tot kynologisch gedragstherapeut. En met name omdat ik dan wekelijks cursisten op de hondenschool kan leren hoe het wel moet met de opvoeding van hun hond! Tegelijkertijd besef ik dat we nog een lange weg te gaan hebben en hoop dat zo snel als mogelijk hondeninstructeur geen vrij beroep meer is en dus niet iedereen zich zomaar meer kan uitgeven voor instructeur!
Meer over Rottweilers
Lees meer over het opvoeden van een Rottweiler pup in het artikel Een Rottweiler pup opvoeden kost meer tijd dan je denkt! en Roedelmethode: Vertrouwen werkt beter dan koekjes! en Kinderen leren omgaan met Rottweilers.
Rottweiler Nederland
Voor je een hond aanschaft eerst dit goed lezen.
Neem je verantwoording
HOE KON JE
Toen ik pup was, amuseerde ik je met mijn gekke streken en maakte ik je aan het lachen.
Je noemde mij je kind, en ondanks een aantal kapot gekauwde schoenen en wat vermoorde kussentjes werd ik je beste vriend.
Als ik “stout” was, schudde je met je vinger naar me en vroeg je me
“hoe kon je?” maar dan gaf je weer toe en rolde je me op mijn rug om mijn buik te kriebelen.
Mijn zindelijkheidstraining duurde wat langer dan verwacht omdat je het vreselijk druk had, maar daar hebben we allebei hard aan
gewerkt.
Ik weet nog dat ik ‘s nachts mijn neus tegen je aanschurkt en dat ik naar je diepste geheimen en dromen luisterde, en ik kon me geen
beter leven voorstellen.
We maakten lange wandelingen en renden door het park, maakten ritjes in de auto, stopten om een ijsje te kopen (ik kreeg alleen het hoorntje want “ijs is slecht voor honden”, zei je) en ik deed lange
dutjes in de zon en wachtte tot je aan het eind van de dag thuis zou komen.
Geleidelijk ging je meer tijd aan je werk en je carrière besteden, en meer tijd aan het zoeken van een menselijke partner.
Ik wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst of teleurgesteld was, gaf je nooit op je kop als je een verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam.
En toen werd je verliefd.
Zij – inmiddels je vrouw is geen “hondenmens”.
Toch verwelkomde ik haar in het huishouden, probeerde haar
genegenheid te geven en gehoorzaamde haar.
Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was.
Toen kwamen de menselijke baby’s en ik deelde in je opwinding.
Ik was gefascineerd door hun roze huidje, hoe ze roken, en ik wilde ze ook bemoederen.
Alleen maakten jij en zij je zorgen dat ik ze pijn zou doen, en ik werd de meeste tijd naar een andere kamer verbannen, of naar de bench.
Oh, ik wilde zo graag van ze houden, maar ik werd een “gevangene van de liefde”.
Toen ze groeiden, werd ik hun vriend.
Ze hingen aan mijn vacht en trokken zichzelf op wiebelige beentjes op, staken vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven mij kusjes op de neus.
Ik hield van ze en van hun aanraking ” jouw aanrakingen waren nu zo zeldzaam” en ik zou hen met mijn leven hebben verdedigd als het
nodig was geweest.
Ik glipte stiekem in hun bedden en luisterde naar hun zorgen en geheime dromen, en samen wachtten we op het geluid van jouw auto op de oprit.
Er was een tijd dat, als anderen je vroegen of je een hond had, je een foto van mij uit je portefeuille haalde en hen verhalen over mij
vertelde.
De afgelopen jaren antwoordde je slechts “ja” en veranderde je van onderwerp.
Ik was van “jouw hond” verworden tot slechts “een hond”, en iedere euro die je aan mij besteedde werd er een teveel.
Nu heb je een carrièrekans in een andere stad, en jij en je gezin
verhuizen naar een appartement waar geen honden toegestaan zijn.
Je hebt de juiste beslissing genomen voor je “gezin”, maar er was een tijd dat ik je enige gezinslid was.
Ik was blij opgewonden over de autorit, tot we bij het dierenasiel stopten.
Het rook naar honden en katten, naar angst, naar hopeloosheid.
Je vulde de paperassen in en zei “ik weet zeker dat jullie een goed
tehuis voor haar vinden”.
Zij haalden hun schouder op en keken je meewarig aan.
Zij kennen de harde werkelijkheid voor een hond van middelbare leeftijd, zelfs een met “papieren”.
Je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband lostornen
terwijl hij schreeuwde “Nee pappa! Laat ze niet mijn hond meenemen!”
En ik maakte mij zorgen om hem, en over wat je hem hiermee had bijgebracht over vriendschap en trouw, liefde en verantwoordelijkheid, en over respect voor alle leven.
Je gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd, je vermeed mij in de ogen te kijken, en weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen.
Je moest nog een deadline halen en ik nu ook.
Na je vertrek zeiden de twee aardige dames dat je waarschijnlijk al maanden wist dat je zou verhuizen en dat je geen poging had gedaan om een goed tehuis voor me te vinden.
Ze schudden het hoofd en zeiden “hoe kon je?”
Ze geven ons hier in het asiel zoveel aandacht als mogelijk is met hun drukke bezigheden.
Ze voeren ons natuurlijk, maar al dagen heb ik geen trek meer.
In het begin rende ik iedere keer als er iemand langskwam naar het hek, hopend dat jij het was.
Dat je van gedachten was veranderd.
Dat dit allemaal slechts een nare droom was.
Of ik hoopte tenminste dat het iemand was die medelijden met me had, die me zou redden.
Toen ik me realiseerde dat ik niet op kon tegen die met gekke fratsen aandacht vragende pupjes, die geen idee hadden wat hen te
wachten stond, trok ik me maar terug in het verste hoekje van mijn kennel en wachtte af.
Ik hoorde haar voetstappen toen ze me kwam halen aan het eind van de dag, en ik liep met haar terug de gang door naar een aparte
kamer.
Een gelukzalig stille kamer.
Ze plaatste me op de tafel en wreef over mijn oren en vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken.
Mijn hart bonkte in afwachting van wat er ging gebeuren, maar ook voelde ik een zekere opluchting.
De “gevangene van de liefde” was aan het einde van haar dagen
gekomen.
Omdat het mijn aard is, had ik met haar te doen.
De last die zij moet torsen is zwaar, dat weet ik zoals ik ook altijd jouw stemmingen aanvoelde.
Voorzichtig plaatste ze een tourniquet om mijn voorpoot terwijl een traan over haar wang gleed.
Ik likte haar hand op dezelfde manier als ik altijd bij jou deed om je te troosten, al die jaren geleden.
Met grote vaardigheid liet ze de injectienaald in mijn ader glijden.
Toen ik de steek voelde en de koele vloeistof die zich door mijn
lichaam verspreidde, ging ik slaperig liggen, keek haar in de ogen en fluisterde
“hoe kon je?”
Misschien begreep ze mijn hondentaal, want ze zei “het spijt me zo”.
Ze hield me tegen zich aan en legde mij haastig uit dat het haar taak was ervoor te zorgen dat ik naar een betere wereld ging, waar ik niet genegeerd, mishandeld of verlaten kon worden of voor mezelf moest zorgen, een plaats van licht en liefde, zo verschillend van dit aardse bestaan.
Met het laatste beetje energie dat ik nog had, probeerde ik haar met een laatste kwispel te vertellen dat mijn “hoe kon je?”
niet tegen haar gericht was.
Ik dacht aan jou, lieve baas. Ik zal altijd aan je denken en altijd op je wachten.
Moge iedereen in je leven je zoveel trouw betonen.
Noot van de auteur:
Als de tranen je in de ogen stonden bij het lezen van “Hoe kon je?”, zoals bij mij toen ik het schreef,
Je hebt het hier over een achterhaalde roedeltheorie (sommigen noemen het ook rang-orde-theorie), waar jij als baas roedelleider moet zijn. Deze theorie verwerp je als “achterhaald”. Ik oordeel er verder niet over, maar wat ik wel tegenstrijdig vindt is, dat op deze website een link te vinden is naar de website van roedel.be van Arjen van Alphen van de Stichting De Roedelmethode. Is dat niet een beetje tegenstrijdig?