Rottweiler helpt een gebroken zuster

Dit artikel is het relaas van Joyce. Zij ging door een hele moeilijk tijd en haar Rottweiler sleepte haar er doorheen. Lees haar verhaal in Mijn Rottweiler helpt een gebroken zuster. Een verhaal waar sommige lezers zich misschien wel in kunnen herkennen.

Supergirl

Ieder heeft een eigen beroep, met de verplichtingen en de verantwoording die daarbij horen en met de nodige strubbelingen die daarmee gepaard gaan. Mijn beroep was verpleegster. En ook ik had te maken met de strubbelingen die daarbij hoorde. Ik ben op de gesloten psychogeriatrische afdeling gaan werken. Veel geweld soms. Daarna werkte ik op een kleinschalige afdeling en was verantwoordelijk als woongroep begeleidster.

Je gaat instorten

Als je 5 jaar geleden tegen mij had gezegd: “Je gaat instorten”, dan had ik je voor gek verklaard. Ik draaide echt nergens mijn hand voor om. Ik had een gezin met vier kinderen en alles wat erbij hoorde. Ik werkte op een gesloten woongroep met zwaar dementerende cliënten. Dat werk was nou eenmaal mijn roeping. Ik werkte daar met hart en ziel! Ik runde ook mijn eigen fotografiebedrijfje, waarmee ik het erg druk had. Ik was een supergirl. Niks was me te veel. Maar nu achteraf gezien is dat niet iets waar ik trots op ben.

Opgebrand

Ik brandde compleet op en had totaal geen oog meer voor mezelf. Ik hield alle ballen in de lucht, geen enkele viel op de grond. Ik werd door het leven geleid, maar leed niet meer mijn eigen leven.

Ik gaf mezelf op alle vlakken voor de volle 100%. En bij ieder overlijden van een cliënt, gaf ik mezelf compleet weg. Ik deed alles om maar die juiste zorg te bieden. De eerste tekenen van een burn-out waren door iedereen te zien, behalve door mezelf. Ik sliep heel slecht, werd badend in het zweet wakker van dode ogen en lijklucht, maar dat hield ik uiteraard voor me. Als ik lekker buiten liep, hoorde ik ademen achter me. Ik draaide me om maar er was NIETS. Tijdens het hardlopen, hoorde ik voetstappen achter me, dwars door mijn muziek heen, maar uiteraard was er… NIKS. Ik sloot mezelf op, isoleerde me steeds meer en met alles wat ik leuk vond, stopte ik.

Fotograferen voor mezelf deed ik haast niet meer door de drukte. Ik kon me niet meer concentreren tijdens gesprekken. Bij steekwoorden gingen mijn gedachtes aan de haal met dat woord. Hoe vaak er niet werd gezegd, “Je luistert niet, je draait gewoon je hoofd weg”. Ik was me daar totaal niet van bewust.

Ik vergat alles

Ik vergat sleutels in de voordeur en de auto op slot doen. De vaatwasser stond open half uitgeruimd of half gevuld en terwijl ik de aardappels aan het schillen was, stond beneden in het washok de wasmachinedeur open met een gewassen halve was erin, die ik aan het overgooien was in de droger. Ik was met 100 dingen tegelijk bezig, maar maakte niks meer af. Op mijn werk, werkte ik met lijstjes, maar die vertrouwde ik ook niet meer dus maakte een lijstje voor mijn afstreeplijstje. In één avonddienst controleerde ik wel drie keer mijn medicijnenmap en tijdens het geven van bijvoorbeeld morfine liet ik twee collega’s controleren.

Maar er was niks met me aan de hand!

Iedereen is wel eens verstrooid, dacht ik bij mezelf. Ook ging ik ruzie maken met mijn man: “Ga je nou commentaar geven? Je mag ook wel eens wat meer mee helpen.” Ik ging echt veranderen. Ik werd stil, teruggetrokken, maakte ruzie, maar later deed ik dat zelfs niet meer. Ik was een beetje een zombie. Afgevlakt. Ach ’t zal allemaal wel!

Een knak

In een seconde kon ik niks meer

En echt, zoals het soms wel eens omschreven wordt, is echt waar. Van het ene op het andere moment, in een seconde, kon ik helemaal niks meer. Ik omschrijf het zelf als een knak. Ik voelde letterlijk dat er iets knapte.
Het gebeurde op mijn werk tijdens een heel milde stresssituatie, bij iets wat normaal wel vaker voorkomt. Mijn hart sloeg op hol, kreeg een zweetaanval, de intense adrenaline, begon te huilen, kon niets meer uitbrengen en de gedachtes raasde als een wervelwind door mijn hoofd. Ik wilde naar huis.

Neem je het nu van me aan?

Hoe ik thuis ben gekomen weet ik nu nog niet. Maar eenmaal thuis, heeft mijn man mij naar bed gebracht. Samen lagen we daar even en ik kalmeerde wat. Zijn eerste woorden waren: “Hehe eindelijk, schatje. Het gaat helemaal niet goed he? Neem je het nu van me aan?”

Hoe verder?

Tja en dan hoe nu verder, ik zat nog steeds wel in de ontkenningsfase. Ik nam al mijn vakantie-uren op, om niet tot overlast te zijn op mijn werk. Ik moest gewoon even rust hebben. Maar op een gegeven moment had ik geen uren meer. En het ging nog niet beter. Eigenlijk ging het alleen maar slechter omdat ik zo tegen die deadline aan vocht. En dan eindelijk stukje bij beetje ging ik het accepteren: “Ik moet hulp zoeken”. Ik had een burn-out met PTSS en moest in therapie.

Mijn nieuwe ik

Wennen aan mijn nieuwe ik.

Pas na zo’n 2 jaar kon ik zeggen: “Ja ben weer goed op de goede weg”. Ik werkte niet meer in de verpleging. Het beroep had te veel van mij gevergd. Dat kwam door bezuinigingen, de crisis en personeelstekort en teveel agressie, die ik overigens begrijp. En ook die terminale spoedopnames, waar ik altijd alleen voor stond. Het besluit om te stoppen in de verpleging was niet makkelijk. Het voelde als opluchting, maar ook als opgeven. Een heel dubbel gevoel.

Nooit meer mijn oude zelf

Het proces is zwaar geweest en ik wens het echt mijn ergste vijand niet toe. Mijn gezin was altijd mijn veilige haven, dus ik was thuis op mijn best en kwam soms dagen niet buiten. Ik ben nooit meer mijn oude zelf geworden en heb er nu vrede mee. Soms is toch nog lastig, want ik was extravert, heel open, spontaan en een duizendpoot. Nu vind ik het lastig om me te bewegen in een grote groep onbekende mensen en heb er angsten aangehouden. Zo ben ik bang ’s avonds in het donker en om alleen ’s nachts thuis zijn. En na paar drukke dagen of weken, ben ik op en zoooo moe en leeg.

Nog steeds moet ik wel eens wennen aan mijn ‘nieuwe ik’ en denk ik wel eens: “Voorheen draaide ik mijn hand er niet voor om”.

Kenzo

Doordat ik mijn verplegend werk had opgezegd, kreeg ik meer tijd in mijn leven voor dingen die ik erg graag wilde. Zo kwam Rottweiler Kenzo in mijn leven.

Kenzo is echt mijn meant to be.

Want wat alleen ik weet en wat alleen hij weet is dat ik soms echt nog kan dwalen met mijn gedachtes. Al is het nu alweer vier jaar geleden. Dat ik een gebroken zuster werd…

Maar de restverschijnselen, zijn niet aan de buitenkant te zien. Mijn ‘stil zijn’ wordt zo vaak verkeerd opgevat. Men interpreteert het als: “Je hebt het niet naar je zin”, terwijl ik juist alles laat bezinken en stilletjes geniet. Men interpreteert het als ‘arrogant’, terwijl ik gewoon even de kat uit de boom kijk. Of dat ik ongeïnteresseerd zou zijn, terwijl ik gewoon even niet weet hoe ik moet reageren.

Daar waar mensen het laten afweten, is mijn Rottweiler daar.

Signalen

Hoe vaak mensen dubbelen signalen afgeven, is fascinerend en tegelijk ook verdrietig. De mensen die echt jouw signalen opvangen en echt even luisteren, doorvragen, die zijn echt heel schaars. En dan heb ik niet over een toevallige voorbijganger in je leven, maar dan heb ik het over familie, vrienden en kennissen. Gelukkig heb ik een aantal fijne mensen om heen en prijs ik mezelf rijk. Maar veelal is het: “Hoe gaat het?” en dan durft me niet een eerlijk antwoord af te wachten. Of mensen die gelijk met hun verhaal er overheen komen, zich opdringen. In mijn hoofd klinkt dan dat verliezersdeuntje van het Rad van Fortuin.

Geen woorden nodig

Je wordt een ster in het geven van politiek correcte antwoorden. Je kunt nu eenmaal niet alles altijd uitspreken. Maar daar waar mensen het laten afweten, pakt mijn Rottweiler dit op en dat gevoel is soms overweldigend. Er zijn geen woorden nodig. Hij is zo bijzonder. Met zijn prachtige vertrouwd uitziende Rottweiler uiterlijk, lief, stoer, aanwezig en betrouwbaar.

Hulp aan een gebroken zuster

Mijn Rottweiler helpt een gebroken zuster. Er zijn zoveel dingen gebeurd, waar ik niet over kan spreken, maar die wel op mijn netvlies staan gebrand. De geluiden, de geuren en ook wel de angst in je lijf als je langere tijd met echte fysieke agressie heb gewerkt. En dat komt gewoon soms terug, zonder enige waarschuwing. Het is er gewoon plotseling. En dan is er zijn hulp. De hulp van Kenzo is zo divers, maar sluit altijd wel aan bij wat ik nodig heb. Die honden hebben echt een zesde zintuig, voelen aan wat je nodig hebt.

Mooie bruine ogen

Hij blijft mij aankijken, met die mooie bruine ogen waar je in kan verdrinken.

Hij leidt me af. Als hij bijvoorbeeld wil spelen, en ik afsla, blijft hij voorzichtig aandringen. Normaal dendert hij op me af en gooit het speeltje naar me toe en springt op en neer. Als ik het even druk ben geen tijd heb, loopt hij een beetje mopperend weg. Zo van ‘okeee’. Maar als het even niet lekker gaat, blijft hij me aankijken met die mooie bruine ogen, waar je in kan verdrinken. Hij duwt het speeltje tegen mijn benen of legt het op mijn schoot. Hij legt dan ook zijn kop op mijn schoot en al zeg ik nee, hij blijft voorzichtig aandringen. En het mooie is, omdat hij mij zo doordringend aan blijft kijken, ik overstag ga. We belanden in een spelletje en mijn gedachten zijn weer terug in het hier en nu.

Of hij gaat naast me zitten en legt zichzelf geheel tegen mij aan of over mijn schoot, likt mijn handen of kronkelt over me heen en maakt rare geluiden waardoor ik moet lachen. We belanden dan in een kroelspel of soms gaat ie snel zijn touw pakken.

Het bijzondere van Kenzo

Op de dagen dat ik opgebrand ben en ik echt even niet meer kan -de ene keer is het een dag, maar het kan ook zo drie dagen duren- dan blijft hij trouw bij me op de bank liggen. Hij is dan zo rustig! Hij ligt vaak bij mijn voeten maar soms ook tegen mijn buik aan: lepeltje, lepeltje. Ja tuurlijk gaan we uit en tuurlijk probeer ik een eind met hem te lopen, want daar knap ik sowieso van op. Maar doe ik het niet, dan vindt hij dat ook prima. Het bijzondere is, hij komt dan NIET met zijn touw of bal. Hij is er gewoon, ligt bij me, naast me of tegen me aan.

Zelfverzekerd

’s Avonds buiten blijft een dingetje voor mij. Maar Kenzo laat me zien dat er niets aan de hand is. Hij loopt zelfverzekerd in een drafje een stukje voor mij uit. Hij is alert als hij iets hoort. Hij komt dan naast me lopen in een zelfverzekerde tred. Hij doet dan alleen zijn hoognodige plasjes en als hij zich zo gedraagt, maken we een heel kort rondje. Vorige maand betrapte ik mezelf er op dat zonder nadenken mijn jas aantrok om Kenzo uit te laten. Dan loop je toch net even wat trotser: ha dan doen we even.

Uiteraard is en blijft hij onze heerlijke Rottweiler pup van 9 maanden.

En nu lijkt het net of heel vaak me opgebrand voel, maar dat is niet zo hoor. Het komt soms voor. Wat opvalt is dat Kenzo hier zo goed op reageert. Ik zeker weet dat hij mij helpt en dat waardeer ik enorm. Hij is voor mij heel bijzonder!

Lekker in mijn vel

Als ik gewoon lekker in mijn vel zit en mijn ding doe, dan haal ik ook echt het beste in hem naar boven. Dan wandelen we een hoop en spelen we veel. We trainen voor EG1 en dan is hij een heeeeeerlijke Rottweiler pup van 9 maanden met al zijn streken en leermomenten voor hem én voor mij. Soms raak ik wat gefrustreerd, bijvoorbeeld als de training niet helemaal gaat zoals….. nou ja je kan hem zelf wel invullen. Toch valt dat zooo in het niets bij waar ik vandaan kom. Ik ben dan blij dat ik gefrustreerd ben over de training dan over iets anders.

Mijn nieuwe leven

Kenzo is weer een nieuwe toevoeging in mijn nieuwe leven en aan mijn nieuwe ik. Deze band begon al toen ik bij het nest ging fotograferen en is nog hechter geworden!

Kenzo is ook echt MIJN knappe Rottweiler, Mijn hond waar ik trots op ben.

Lees nog meer verhalen van Rottweiler baasjes